Σαββατοκύριακο σημαίνει μίνι διακοπές για εμάς.
Σημαίνει χαλαρότητα και ελεύθερος χρόνος να απολαύσουμε διάφορες δραστηριότητες με την κόρη μου. Από μια απλή βόλτα μέχρι μια παιδική παράσταση.
Είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά μας παρατηρούν πολλά περισσότερα και ιδιαίτερες λεπτομέρειες που εμείς “οι μεγάλοι” προσπερνάμε.
Γράφει η Σοφία Ξανθοπούλου από το ιστολόγιο For Ever Hugs
Σάββατο, στο εμπορικό κέντρο. Μαμάδες και μπαμπάδες με παιδικά καρότσια. Ουπς!
Να ένα και ένα καροτσάκι-τρένο!
Μια μαμά με τρίδυμα και ένα καροτσάκι σιδηρόδρομο!
Συναντιούνται τα βλέμματά μας με τη μαμά των τριδύμων. Μου χαμογελά. Της χαμογελώ. Και οι δύο ξέρουμε πως μας ενώνουν πολλά κοινά.
Είμαι μαμά τρίχρονου παιδιού και ξέρω ότι από σε στιγμή η ησυχία μπορεί να μετατραπεί σε ανησυχία και ανεξήγητη τσιρίδα.
Αυτό είναι πρωτόγνωρο μόνο σε όσους δεν έχουν παιδιά.
Α, έτσι ήμουν και εγώ. Πριν γίνω μαμά όλα ήταν πειθαρχημένα και “εύκολα”.
Και πολύ λογικά!
Τώρα φυσικά και αυτολογοκρίνομαι και αυτοχαστουκίζομαι που τολμούσα να κάνω κριτική σε ό,τιδήποτε δεν είχα εμπειρία.
Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται στο μυαλό ενός παιδιού. Κάτι που φαίνεται παράλογο στο γονιό είναι απολύτως λογικό για το παιδί!
Να, ας πούμε το σπρώξιμο άλλων παιδιών.
Όσες φορές και να συμβουλεύσεις το βλαστάρι σου ότι “δεν σπρώχνουμε τα άλλα παιδάκια” και όσες φορές και να του εξηγήσεις τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να το κάνει, εκείνο θα σε αγνοήσει και θα ακολουθήσει την παρόρμησή του.
Άλλοι γονείς θα σε καταλάβουν και θα σου δείξουν με το βλέμμα τους και μόνο ότι “οk, δεν τρέχει τίποτα. Πολλά παιδάκια αντιδρούν έτσι σε αυτή την ηλικία” και άλλοι θα σε επικρίνουν και θα εκφράσουν ενδεχομένως πολύ άσχημα τη δυσαρέσκειά τους.
Προτιμώ και μάλλον ανήκω στην πρώτη κατηγορία γονιών.
Βεβαίως και είναι πολύ σοβαρή υπόθεση το να είσαι γονιός αλλά δε χρειάζεται να δείχνουμε στο παιδί μας ότι είναι άτρωτο. Ότι κανείς δε θα το πειράξει. Ότι κανείς δε θα το σπρώξει ή δε θα του φωνάξει.
Διότι η ίδια η κοινωνία στην οποία το φέραμε να ζήσει δεν είναι έτσι.
Τόσο απλά!
Βεβαίως, εμείς ως γονείς είμαστε εδώ και να το προστατεύσουμε και να του δείξουμε το σωστό, τον καλό, τον όμορφο τρόπο. Όμως δεν είμαστε οι σούπερ ήρωες των παραμυθιών ούτε οι Ρομπέν των Δασών που θα βγάλουμε τα σπαθιά μας και θα κόψουμε του κόσμου τα κακά από τη ρίζα.
Τα “σπαθιά” μας όμως, είναι τα παιδιά μας.
Αυτά τα μικρά -τώρα- ζυμαρένια ραβδάκια που έχουμε στα χέρια μας και μπορούμε να τους υποδείξουμε που κρύβεται ο θησαυρός του καλού.
Γιατί σου τα λέω όλα αυτά;
Γιατί δεν ήξερα ότι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είσαι γονιός. Γιατί δεν ήξερα ότι θα πάλευα καθημερινά με ερωτηματικά και θα έκανα κάθε μέρα την αυτοκριτική μου. Τι έκανα λάθος; Τι έκανα σωστά; Τι έπρεπε να κάνω; Τι να κάνω την επόμενη φορά; Στην ουσία, ποτέ δεν ξέρω αν κάνω το σωστό. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, ποιο είναι το σωστό; Ξέρει κανείς
Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι δε γνώριζα ότι θα με συνεπάρει αυτή η “παράνοια” σε καθημερινή βάση και πως δε θα μπορούσα να ζήσω μακριά της.
Σημαίνει χαλαρότητα και ελεύθερος χρόνος να απολαύσουμε διάφορες δραστηριότητες με την κόρη μου. Από μια απλή βόλτα μέχρι μια παιδική παράσταση.
Είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά μας παρατηρούν πολλά περισσότερα και ιδιαίτερες λεπτομέρειες που εμείς “οι μεγάλοι” προσπερνάμε.
Γράφει η Σοφία Ξανθοπούλου από το ιστολόγιο For Ever Hugs
Σάββατο, στο εμπορικό κέντρο. Μαμάδες και μπαμπάδες με παιδικά καρότσια. Ουπς!
Να ένα και ένα καροτσάκι-τρένο!
Μια μαμά με τρίδυμα και ένα καροτσάκι σιδηρόδρομο!
Συναντιούνται τα βλέμματά μας με τη μαμά των τριδύμων. Μου χαμογελά. Της χαμογελώ. Και οι δύο ξέρουμε πως μας ενώνουν πολλά κοινά.
Είμαι μαμά τρίχρονου παιδιού και ξέρω ότι από σε στιγμή η ησυχία μπορεί να μετατραπεί σε ανησυχία και ανεξήγητη τσιρίδα.
Αυτό είναι πρωτόγνωρο μόνο σε όσους δεν έχουν παιδιά.
Α, έτσι ήμουν και εγώ. Πριν γίνω μαμά όλα ήταν πειθαρχημένα και “εύκολα”.
Και πολύ λογικά!
Τώρα φυσικά και αυτολογοκρίνομαι και αυτοχαστουκίζομαι που τολμούσα να κάνω κριτική σε ό,τιδήποτε δεν είχα εμπειρία.
Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται στο μυαλό ενός παιδιού. Κάτι που φαίνεται παράλογο στο γονιό είναι απολύτως λογικό για το παιδί!
Να, ας πούμε το σπρώξιμο άλλων παιδιών.
Όσες φορές και να συμβουλεύσεις το βλαστάρι σου ότι “δεν σπρώχνουμε τα άλλα παιδάκια” και όσες φορές και να του εξηγήσεις τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να το κάνει, εκείνο θα σε αγνοήσει και θα ακολουθήσει την παρόρμησή του.
Άλλοι γονείς θα σε καταλάβουν και θα σου δείξουν με το βλέμμα τους και μόνο ότι “οk, δεν τρέχει τίποτα. Πολλά παιδάκια αντιδρούν έτσι σε αυτή την ηλικία” και άλλοι θα σε επικρίνουν και θα εκφράσουν ενδεχομένως πολύ άσχημα τη δυσαρέσκειά τους.
Προτιμώ και μάλλον ανήκω στην πρώτη κατηγορία γονιών.
Βεβαίως και είναι πολύ σοβαρή υπόθεση το να είσαι γονιός αλλά δε χρειάζεται να δείχνουμε στο παιδί μας ότι είναι άτρωτο. Ότι κανείς δε θα το πειράξει. Ότι κανείς δε θα το σπρώξει ή δε θα του φωνάξει.
Διότι η ίδια η κοινωνία στην οποία το φέραμε να ζήσει δεν είναι έτσι.
Τόσο απλά!
Βεβαίως, εμείς ως γονείς είμαστε εδώ και να το προστατεύσουμε και να του δείξουμε το σωστό, τον καλό, τον όμορφο τρόπο. Όμως δεν είμαστε οι σούπερ ήρωες των παραμυθιών ούτε οι Ρομπέν των Δασών που θα βγάλουμε τα σπαθιά μας και θα κόψουμε του κόσμου τα κακά από τη ρίζα.
Τα “σπαθιά” μας όμως, είναι τα παιδιά μας.
Αυτά τα μικρά -τώρα- ζυμαρένια ραβδάκια που έχουμε στα χέρια μας και μπορούμε να τους υποδείξουμε που κρύβεται ο θησαυρός του καλού.
Γιατί σου τα λέω όλα αυτά;
Γιατί δεν ήξερα ότι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είσαι γονιός. Γιατί δεν ήξερα ότι θα πάλευα καθημερινά με ερωτηματικά και θα έκανα κάθε μέρα την αυτοκριτική μου. Τι έκανα λάθος; Τι έκανα σωστά; Τι έπρεπε να κάνω; Τι να κάνω την επόμενη φορά; Στην ουσία, ποτέ δεν ξέρω αν κάνω το σωστό. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, ποιο είναι το σωστό; Ξέρει κανείς
Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι δε γνώριζα ότι θα με συνεπάρει αυτή η “παράνοια” σε καθημερινή βάση και πως δε θα μπορούσα να ζήσω μακριά της.
Της Σοφίας Ξανθοπούλου, δημοσιογράφου από το ιστολόγιο For Ever Hugs
Δημοσίευση σχολίου
Take a moment to leave a comment!