Το καλοκαίρι του 2009
έγινα νονά ενός πανέμορφου και χαρισματικού κοριτσιού, της Λυδίας! Από τότε το
Πάσχα απέκτησε διαφορετικό νόημα για μένα. Πήρα το ρόλο της νονάς πολύ θερμά,
οπότε σαν νονά που σέβεται τον εαυτό της, ξεκινάω τον μαραθώνιο λαμπάδας την
Καθαρά Δευτέρα. Και μία εβδομάδα μετά ξεκινάω τον μαραθώνιο παπουτσιών. Στα
παπούτσια η Λυδία μου έχει βάλει όρους. Πρέπει οπωσδήποτε να είναι ροζ ή μοβ
και να έχουν λουλουδάκια ή φιογκάκια. Αφού ολοκλήρωσα τις φετινές πασχαλινές
αγορές, πήρα και ένα μεγάλο κόκκινο κουτί με λουλουδάκια και έβαλα μέσα τη
λαμπάδα, τα παπούτσια, τα ρούχα, το πασχαλινό αβγό και τα παιχνίδια που
αγόρασα.
Δυστυχώς η βαφτιστήρα μου μένει μακριά και διάφορες υποχρεώσεις δε μου
επιτρέπουν να πάω να τη δω. Μιλώντας μαζί της στο skype προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι
δεν θα μπορέσω να είμαι εκεί το Πάσχα και μάλλον ούτε το καλοκαίρι. Με κοίταξε
έτοιμη να βάλει τα κλάματα. «Δηλαδή τώρα πότε θα σε δω;;;» με ρώτησε με τρεμάμενη
φωνή και μάτια ορθάνοιχτα και βουρκωμένα. Εκεί κατάλαβα ότι κάπου το έχω χάσει
το παιχνίδι. Και θυμήθηκα τον δικό μου νονό. Και εμένα ως βαφτιστήρι, αλλά
κυρίως ως παιδάκι.
Ο νονός μου ήταν ο
μεγάλος μου σύμμαχος. Μου έφερνε ότι μου άρεσε, αλλά μου απαγόρευε η μητέρα
μου. Λαμπάδες με καραμέλες και ζαχαρωτά. Λαμπάδες με Barbie και όλη την γκαρνταρόμπα της για
να την αλλάζω. Λαμπάδες με φτερά, πούλιες και πούπουλα και ότι κιτς και
φανταχτερό υπήρχε. Τα παπούτσια που μου έφερνε ήταν πάντα ροζ (γιατί αυτό μου
άρεσε) και λουστρίνι και με φιογκάκια (γιατί έτσι τα ήθελα). Τώρα που το
σκέφτομαι απορώ που τα έβρισκε. Μάλλον ξεκινούσε κι αυτός τον μαραθώνιο
λαμπάδας και παπουτσιών μήνες πριν. Κάθε φορά που χτύπαγε το κουδούνι στην
πόρτα και ήξερα ότι ήταν εκείνος, έτρεχα να ανοίξω εγώ, και ανυπομονούσα να με
σηκώσει στον αέρα, να κάνουμε αεροπλανάκι και να με γαργαλήσει στις πατούσες.
Παίζαμε κουκλοθέατρο αλλάζοντας φωνές (όχι πάντα με επιτυχία, αλλά αυτό μου
φαινόταν ακόμα πιο αστείο), φτιάχναμε μινιατούρες επίπλων και λουλουδάκια από
χαρτί, παίζαμε επιτραπέζια και πάντα μα πάντα κέρδιζα. Την ώρα του φαγητού
έπρεπε «οπωσδήποτε» να καθίσω δίπλα του (αλλιώς χαλούσα τον κόσμο) και νομίζω
ότι δεν τον άφηνα να φάει μπουκιά γιατί όλη την ώρα του μιλούσα, τον ρωτούσα πράγματα
και είχα την απαίτηση να μου απαντήσει αμέσως. Όλα αυτά φυσικά τα έκανα και με
τη μητέρα μου. Και πολλά περισσότερα παιχνίδια και πολύ περισσότερο γέλιο.
Αυτός όμως ήταν ο νονός μου και ο χρόνος που περνούσα μαζί του ήταν πολύτιμος.
Δυστυχώς όμως τον νονό μου τον έχασα νωρίς. Επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια
δε θυμάμαι πια τι χρώμα είχαν τα ζαχαρωτά στη λαμπάδα, τι στολή φορούσε η Barbie, ούτε καν αν ήταν μπάρμπι ή μπι μπι μπο. Θυμάμαι όμως σαν να ήταν χθες τις
φωνές που έκανε στο κουκλοθέατρο, το αεροπλανάκι και το συνωμοτικό ύφος όταν
μου έδινε και το δικό του γλυκό μετά τα φαγητό, γιατί η μαμά μου δε με άφηνε να
φάω δεύτερο. Όταν τον έχασα τα χρέη του νονού τα ανέλαβε η μητέρα μου. Μου
έπαιρνε τις πιο όμορφες χειροποίητες λαμπάδες με τα πιο εντυπωσιακά στολίδια,
τα πιο μοδάτα παπούτσια και τα πιο χαρούμενα ρούχα. Ακόμα και ζαχαρωτά μου
έπαιρνε για να με παρηγορήσει. Όμως τα ζαχαρωτά δεν είχαν την ίδια γεύση και τα
παιχνίδια δεν ήταν τόσο λαμπερά.
Κατάλαβα λοιπόν ότι η
Λυδία δε χρειάζεται φανταχτερές λαμπάδες και δεν είναι σκοπός της να γίνει το
επόμενο fashion icon ή it girl. Και δε χρειάζονται όμορφα δώρα για να είμαι εγώ
καλή νονά, ούτε μαραθώνιοι λαμπάδας. Χρειάζεται απλά να είμαι κοντά της και να
περνάμε χρόνο μαζί παίζοντας και «συνωμοτώντας» για ένα ακόμα κομμάτι γλυκό.
Αυτό κάνει η νονά που σέβεται τον εαυτό της. Και όταν μεγαλώσει θα της εξηγήσω
ότι τα ροζ παπούτσια με φιογκάκια δεν είναι της μόδας, αν και τότε μάλλον θα
ψάχνει για γόβες! Σε αφήνω τώρα για να κλείσω εισιτήρια! Με περιμένει η Λυδία!
Βίλλυ από Make up your dayz
Πολύ όμορφο!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ πολύ!! <3 :)
ΔιαγραφήΔημοσίευση σχολίου
Take a moment to leave a comment!